Wprowadzenie

Każde państwo członkowskie UE jest odpowiedzialne za wdrażanie prawa wspólnotowego^[1]. Jako uchybienia we wdrażaniu tego prawa kwalifikowane są zarówno działania, jak i zaniechania w płaszczyźnie legislacyjnej (stanowienie prawa – transpozycja wymagań prawa UE), jak i w sferze stosowania prawa przez organy administracji i sądy administracyjne oraz osiągania celów przewidywanych prawem UE.

Obowiązek monitorowania przestrzegania prawa UE na każdym etapie jego implementacji (transpozycja, stosowanie, osiąganie celów) ciąży na KE, nazywanej także strażnikiem Traktatów. Stosowne uprawnienia przyznaje Komisji art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej^[2] (TfUE) – w razie potrzeby usunięcia naruszeń Komisja może wszcząć przeciwko państwu członkowskiemu postępowanie w sprawie naruszenia przez to państwo zobowiązań związanych z wdrażaniem prawa wspólnotowego^[3].

W praktyce procedura z art. 258 TfUE może właściwie funkcjonować tylko w przypadku, gdy Komisja dysponować będzie stałym źródłem informacji o naruszeniach prawa wspólnotowego. Ważnym źródłem takich informacji jest instytucja skarg do KE składanych przez osoby fizyczne i prawne (w tym organizacje pozarządowe).

---