Integralność obszaru Natura 2000

Integralność obszaru Natura 2000

– stan, w którym:

1) korzystny status ochrony (KSO) siedliska

2) korzystny status ochrony (KSO) gatunku,

3) kluczowe struktury, procesy i funkcje oraz relacje

pozostają zachowane na danym obszarze Natura 2000 – niezakłócone w stosunku do stanu, jaki istniał w chwili wyznaczenia obszaru Natura 2000.

Integralność obszaru to stan gwarantujący zrównoważone trwanie populacji tych gatunków i siedlisk przyrodniczych, dla ochrony których zaprojektowano lub wyznaczono obszar Natura 2000. Cechę tę należy rozpatrywać jako właściwość bycia całym (nietkniętym, pełnowartościowym, kompletnym). Obszar Natura 2000 pozostanie integralny, kiedy będzie realizował właściwy sobie potencjał, zgodny z celami ochrony obszaru, zachowa zdolność regeneracji i odnawiania w dynamicznych warunkach, a także będzie wymagał jedynie minimalnego wsparcia z zewnątrz.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS)[i] pojęcie integralności obszaru Natura 2000 nakazuje interpretować bardzo szeroko, z uwzględnieniem kompletu cech, czynników i procesów związanych z danym obszarem, które mogą mieć wpływ na cele jego ochrony. W szczególności są to: powierzchnia obszaru, obecność istotnych (kluczowych) gatunków i siedlisk przyrodniczych (zarówno chronionych, jak i mających dla tych chronionych znaczenie) oraz stan ich zachowania i ochrony, obecność i dostępność istotnych elementów siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, np. żerowisk, schronień, tras wędrówek, warunki ekologiczne, w tym parametry fizyczne i chemiczne – np. stosunki wodne, wszelkie funkcjonalne połączenia i związki istniejące na danym obszarze i ich dynamika, wszelkie procesy zachodzące lub przewidywane na tym obszarze, stopień jednolitości (braku fragmentacji) siedlisk, obecność i natężenie czynników i oddziaływań szkodliwych (np. powodujących niepokojenie zwierząt), z uwzględnieniem podatności celów ochrony obszaru Natura 2000 na te zagrożenia.

Integralność obszaru Natura 2000 jest (obok celów ochrony obszaru Natura 2000) głównym punktem odniesienia każdej oceny habitatowej – stwierdzenie w jej trakcie, iż plan (program) lub przedsięwzięcie będą znacząco negatywnie oddziaływać na integralność obszaru Natura 2000 – co do zasady wyklucza możliwość realizacji tych działań. Integralność obszaru Natura 2000 należy odróżniać od spójności sieci Natura 2000.

[i] ETS po wejściu w życie Traktatu z Lizbony funkcjonuje jako Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.