Populacje szeregu gatunków ptaków, w szczególności tych które zajmują izolowane, oddzielone od siebie płaty siedlisk, występują w formie metapopulacji. Dotyczy to wielu gatunków mokradłowych, w tym tych zajmujących coraz to bardziej pofragmentowane torfowiska. Dla ochrony poszczególnych subpopulacji kluczowa jest ochrona przede wszystkim największych, głównych płatów siedlisk zawierających populacje źródłowe. Jednakże równie ważne jest zachowanie jak największej liczby płatów siedlisk z dużą zdolnością łączenia czyli możliwością przemieszczania się pomiędzy położonymi w krajobrazie płatami siedliska. Najczęściej stosowaną zwiększania możliwości przemieszczania się jest tworzenie korytarzy ekologicznych Są to obszary, które łączą poszczególne płaty siedliska i charakteryzują się stosunkowo dużym stopniem przenikalności (możliwości do przemieszczania się) dla gatunków, o które nam chodzi. Pojęcie „korytarz ekologiczny” może jednak być mylące, bo może sugerować, że mowa jest o ciągłych strukturach ekologicznych. Z perspektywy teorii metapopulacji jednakże, jednakowo użytecznym rozwiązaniem dla bardziej mobilnych gatunków mogą być obszary odgrywające rolę łańcucha siedlisk pomostowych (stepping stone habitats). Są to płaty siedliska, które mogą być wykorzystywane przez osobniki zwiększając ich dyspersję i ułatwiając przemieszczenie się pomiędzy płatami siedlisk
Przebieg korytarzy ekologicznych wzmacnianych w ramach projektu.