Historia rasy koników polskich - OTOP

Historia rasy koników polskich

Konik polski to rodzima rasa konia prymitywnego, wywodząca się od konia leśnego (Equs silvestris) zwanego tarpanem. Ostatnie tarpany zostały odłowione w 1780 roku z terenu Puszczy Białowieskiej i przeniesione do zwierzyńca Zamoyskich pod Biłgorajem. W 1806 roku rozdano je miejscowym gospodarzom. Konie te masowo użytkowano w gospodarstwach Polski Wschodniej z uwagi na ich łagodny charakter, odporność i doskonałe wykorzystanie paszy. Od 1923 roku na Podlasiu prowadzone były próby usystematyzowania hodowli polskiego konia prymitywnego, któremu w 1936 roku nadano nazwę konik polski.
Inicjatorem hodowli był prof. Tadeusz Vetulani. Po wojnie odbudowano hodowlę w dwóch wiodących ośrodkach – w Popielnie i Białowieży. Księgi stadne dla tej rasy wydawane są od 1962 roku. Krajowa populacja koników polskich liczy obecnie około 150 klaczy i 40 ogierów w państwowych ośrodkach hodowli zachowawczej oraz około 550 klaczy i 130 ogierów w hodowli terenowej. Obecnie hodowla konika polskiego prowadzona jest w warunkach stajennych (alkierzowych) oraz w hodowli rezerwatowej. W obu przypadkach obowiązują reguły hodowli zachowawczej. Dobór osobników do rozrodu powinien zakładać zminimalizowanie współczynnika inbredu. Selekcjonowane osobniki muszą zachować wzorzec rasowy, czyli wzrost koni dorosłych (4-5 lat) 130-140 cm, obwód nadpęcia 16,5-17,5 cm, maść myszata bez odmian).


Zobacz życie codzienne koników polskich w Karsiborskiej Kępie:      
Wpłacam