„Pierwotne lasy bukowe Karpat i innych regionów Europy” to rozległy obszar transgraniczny, na który składają się łącznie 94 lokalizacje z 18 krajów. Pierwotnie (2007 r.) obszar obejmował jedynie kompleksy leśne w Słowacji i Ukrainie. Kilkakrotnie był poszerzany i kolejno dołączano do niego nowe obszary: w 2011 r. z Niemiec, a następnie w 2017 r. – z Albanii, Austrii, Belgii, Bułgarii, Chorwacji, Włoch, Rumunii, Słowenii i Hiszpanii. W 2021 r. obszar poszerzono o kompleksy lasów bukowych z Polski, Bośni i Hercegowiny, Czech, Francji, Czarnogóry, Macedonii, Serbii, a także ponownie ze Słowacji i Włoch.
Poszczególne fragmenty tego obszaru są przykładem stosunkowo naturalnych, złożonych lasów strefy klimatu umiarkowanego. Reprezentują szerokie spektrum wzorców i procesów ekologicznych jednogatunkowych i mieszanych drzewostanów buka pospolitego (Fagus sylvatica L.) w różnych warunkach środowiskowych. Stanowią bezcenny rezerwuar genetyczny buka i wielu innych gatunków, które są związane z siedliskami leśnymi.
W Polsce w jego skład wchodzą cztery ściśle chronione fragmenty buczyn w Bieszczadzkim Parku Narodowym – w Paśmie Granicznym i dolinie Górnej Solinki, na zboczach Połoniny Wetlińskiej i Smereka, w dolinie Terebowca i w dolinie Wołosatki – o łącznej powierzchni 3471,74 ha.
Lokalizacje lasów bukowych z terenu Bieszczadów już w 2017 r. miały zostać włączone do obiektu UNSECO. Władze polskie w 2016 r. wycofały je jednak z propozycji przedkładanej do UNESCO. Jako powód wycofania podano negatywne opinie Rad Gmin Cisna i Lutowiska wyrażone w konsultacjach społecznych.
Źródła:
Ancient and Primeval Beech Forests of the Carpathians and Other Regions of Europe. Dostęp on-line w dniu 2021-07-29
Buczyny Europy szerzej ujęte jako Światowe Dziedzictwo UNESCO. Dostęp on-line w dniu 2021-07-29