Biomasa z Biebrzy – przyroda i ludzie razem

Koszenie dla wodniczki

Kiedy kosimy łąki w rezerwatach, robimy to przede wszystkim z myślą o wodniczce, czyli najrzadszym ptaku wróblowym Europy. Regularne koszenie pomaga utrzymać jej siedliska w odpowiednim stanie, zapobiegając zarastaniu trzciną i krzewami.

Ale to nie znaczy, że cała ta masa roślin znika bez śladu. Wręcz przeciwnie, staramy się, by biomasa z Biebrzy miała drugie życie.

Co dzieje się z biomasą po koszeniu?

Po skoszeniu roślinność (siano) przez kilka dni schnie w pokosie, czyli w równych rzędach ułożonych przez kosiarkę. Następnie jest zbierana w bele o średnicy około 1,2 metra i przekazywana lokalnym rolnikom, którzy hodują bydło.

Choć takie siano zazwyczaj nie nadaje się do karmienia zwierząt, świetnie sprawdza się jako posłanie dla bydła, bo jest miękkie, chłonne i całkowicie naturalne.

Odpad? Nie u nas!

Nie całą biomasę da się jednak wykorzystać w gospodarstwach. Część z niej np. zbyt wilgotna, trafia do bazy OTOP w Trzciannem, gdzie przetwarzamy ją na kompost.

Proces jest prosty i ekologiczny: biomasa jest rozdrabniana, układana w pryzmy, regularnie mieszana i podlewana wodą z deszczówki. Po pewnym czasie powstaje z niej wartościowy nawóz organiczny, który trafia do lokalnych odbiorców.

W ten sposób biomasa z biebrzańskich rezerwatów społecznych OTOP zasila ogródki, szklarnie, inspekty i nowo zakładane trawniki mieszkańców okolicznych miejscowości.

Dwa efekty jednego działania

Dzięki temu prostemu rozwiązaniu:

• chronimy najrzadszego ptaka wróblowego Europy,

• wspieramy lokalne społeczności, przekazując im konkretny i praktyczny produkt.

To doskonały przykład, jak ochrona przyrody może iść w parze z potrzebami ludzi.

Przyroda i człowiek – razem dla Biebrzy.