Korzystny stan ochrony (KSO) siedliska lub gatunku

Korzystny stan ochrony (KSO) siedliska lub gatunku (właściwy stan ochrony)

– cel ogólny, dla jakiego powołano sieć Natura 2000 oraz cel jednostkowo określany dla każdego obszaru Natura 2000 – w Standardowym Formularzu Danych (SDF) dla danego obszaru Natura 2000 – w ramach celu ochrony danego obszaru Natura 2000. Pojęcia korzystnego stanu ochrony (KSO) siedliska i gatunku definiuje art. 1 Dyrektywy Siedliskowej (w prawie polskim art. 5 pkt 24 i pkt 25 UOP definiuje je jako właściwy stan ochrony siedliska i gatunku).

Stan siedliska przyrodniczego to suma oddziaływań na to siedlisko oraz na jego typowe gatunki, które to oddziaływania mogą mieć wpływ na długofalowe rozmieszczenie, strukturę i funkcje siedliska oraz na długoterminowe przetrwanie jego typowych gatunków.

Korzystny stan ochrony siedliska ma miejsce, gdy:

1) jego naturalny zasięg i powierzchnia w obrębie tego zasięgu są stałe lub zwiększają się;

2) specyficzna struktura i funkcje konieczne do jego długotrwałego zachowania istnieją i prawdopodobnie będą istnieć w dającej się przewidzieć przyszłości;

3) stan ochrony gatunków dla tego obszaru jest korzystny.

Stan gatunku to suma oddziaływań na ten gatunek, które mogą mieć wpływ na jego długofalowe rozmieszczenie i liczebność ich populacji.

Korzystny stan ochrony gatunku ma miejsce w sytuacji, kiedy:

1) nie zmienia się ich liczebność – dane o dynamice liczebności populacji rozpatrywanych gatunków wskazują, że same utrzymują się w skali długoterminowej jako trwały składnik swoich siedlisk przyrodniczych;

2) nie zmniejsza się ich zasięg ich naturalnego występowania ani nie ulegnie zmniejszeniu w dającej się przewidzieć przyszłości;

3) istnieje i prawdopodobnie będzie istnieć siedlisko wystarczająco duże, aby utrzymać swoje populacje przez dłuższy czas.

KSO siedliska i gatunku musi być rozpatrywany w kontekście ich naturalnych zasięgów – na poziomie biogeograficznym oraz szerzej – na poziomie całej Wspólnoty Europejskiej. KSO siedlisk i gatunków jest podstawowym elementem pozwalającym ocenić integralność obszaru Natura 2000.