Na terenie Polski stwierdzono jej występowanie w obrębie następujących typów siedlisk:
Żyzne torfowiska strefy zalewowej dolin rzecznych z rozległymi otwartymi turzycowiskami.
Zasadniczą roślinność stanowią tu średnie i wielkie kępiaste turzyce czasami przemieszane z trzęślicą modrą Molinia caerulea i rzadkimi niewielkimi trzcinami Phragmites australis. Stałym elementem tego siedliska są ponadto rzadko rozproszone, niewielkie krzewy stanowiące często miejsce śpiewu samców. Ten typ siedliska jest mniej lub bardziej związany z gospodarką człowieka (wykaszanie lub wypalanie).
Mezotroficzne lub ubogie eutroficzne torfowiska turzycowe.
Zasadniczą roślinność stanowią tu niskie i średnie łanowe lub kępiaste turzyce pomiędzy którymi stagnuje płytka (1 – 10 cm) woda. Unika natomiast siedlisk ubogich z dominującą wełnianką i torfowcami, a ponadto miejsc ze zbyt głęboką wodą, zbyt gęstymi i za wysokimi krzewami czy wreszcie ze zbyt wysokimi kępami turzyc. Analizując 92 stanowiska w czasie badań nad wodniczką w 1995-97, nie stwierdzono jej występowania w miejscach gdzie głębokość wody przekraczała 20 cm
Torfowiska nakredowe z Cladium mariscus. Całość populacji występuje tu w szuwarze kłoci wiechowatej Cladietum marisci.
Sezonowo zalewane zbiorowiska halofilne wybrzeża Bałtyku.Zasadniczą roślinność stanowią tu niskie (80-120 cm) i rzadkie trzcinowiska. Stwierdzana tylko wyjątkowo na stanowiskach z zagęszczeniem trzcin przekraczającym 100 źdźbeł/m². W zasadzie zajmowane są tylko młode trzcinowiska, wczesnych faz sukcesyjnych. W Polsce jedynie na stanowiskach Pomorza Zachodniego prowadzona jest przemysłowa eksploatacja trzcinowisk zapewniająca coroczna przewagę młodych pędów trzcinowych.
Podmokłe łąki z wysokimi trawami (wyczyniec łąkowy Alopecurus pratensis i mozga trzcinowata Phalaris arundinacea) oraz kępiastymi turzycami.
