- Sylwetka. Niezauważalnie większa (długość skrzydła 59-72 mm); głowa wydaje się większa a szyja grubsza; siadając rzadziej unosi się wysoko na nogach, najczęściej tułów ustawia dość poziomo, głowę unosi rzadko, zwykle trzyma ją “wciągniętą w ramiona”, więc szyja jest krótka lub nawet wcale jej nie widać.
- Podstawowy ton ubarwienia wierzchu ciała. Oliwkowobeżowy lub cynamonowobeżowy, u młodych bardziej intensywny i cieplejszy. U ptaków dorosłych, zwłaszcza późną wiosną i latem, gdy pióra są już spłowiałe i zniszczone, ton ubarwienia szarzeje – ubywa ciepłych, żółtawobeżowych odcieni, czasem ptak wygląda z wierzchu niemal jednolicie ciemno (brunatno), a jasne elementy stają się niemal białe.
- Głowa. Pośrodku bardzo ciemnobrązowego lub czarniawego wierzchu głowy niewyraźny, beżowy pasek, gęsto i nierówno kreskowany, czasem (zwłaszcza u młodych ptaków) szeroki i wyraźniejszy, ale nigdy tak kontrastowy i czysty jak u wodniczki. Często cały wierzch głowy ciemny z mniej lub bardziej równo ułożonymi czterema cienkimi szeregami jasnych kresek; brew jasnożółtawobeżowa do białawej, rozszerzająca się za okiem, zwykle krótsza niż u wodniczki (sięga do tylnego skraju pokryw usznych); kantarek zawsze z ciemnym (brunatnoszarym do czarniawego) paskiem; pasek za okiem ciemnobrązowy, wąski i rozmyty na górnej części pokryw usznych, raczej nie zachodzi na tylny ich skraj; od kąta dzioba ku tyłowi biegnie krótki, szarobeżowy, nieostro zarysowany wąs, kontrastujący z szerokim, jasnym podkreśleniem oka.
- Dziób. Wyraźnie ciemniejszy, ciemnorogowy, tylko nasada żuchwy jasna, żółtawa; wnętrze paszczy lotnego ptaka pomarańczowe do cynobrowopomarańczowego.
- Grzbiet. Ubarwiony niekontrastowo, czasem prawie gładko szarobrązowobeżowy, najczęściej żółtawobeżowy, niewyraźnie szarobrunatno plamkowany; szeregi plamek mogą układać się najwyżej w nieostro zarysowane pasy, nigdy nie ma dwóch wyraźnie jaśniejszych pasów.
- Kuper i pokrywy nadogonowe. Najczęściej zupełnie jednobarwne, rzadziej z widocznymi ściemnieniami wzdłuż stosin, wyjątkowo bywają niewyraźnie, szarobrunatno kreskowane, ale nigdy tak kontrastowo jak u wodniczki.
- Skrzydło. Nieco ciemniejsze i bardziej brązowawobeżowe, rysunek na lotkach 3. rzędu mniej kontrastowy.
- Ogon. Mniej zaokrąglony (różnica między najkrótszą a najdłuższą sterówką 4-8 mm); sterówki nieco szersze i niezaostrzone na końcach.
- Spód tułowia. Białawy z mniej lub bardziej intensywnym beżowym nalotem, najsilniejszym na bocznych częściach piersi; na górnej piersi (często tylko na jej bokach) bardzo niewyraźne, szare lub brązowe drobne kropki (nigdy kreski) – występują tylko u młodych ptaków; bok zawsze gładki, bez rysunku.
- Nogi. Zwykle ciemniejsze, szarozielonkawe do żółtoszarych.
- Śpiew. Wyraźnie różniący się strukturą od śpiewu wodniczki (choć można w nim znaleźć te same dźwięki – terkot i piski); skomplikowany i urozmaicony, podobny w charakterze do śpiewu innych gatunków trzciniaków (rodzaj Acrocephalus). Często zawiera naśladownictwa głosów innych ptaków. Zwrotka trwająca średnio około 20 sekund (więc dłużej niż przedstawiony przykład) składa się z wielu różnorodnych elementów i nie ma powtarzalnego wzorca, który można by przedstawić jako charakterystyczny.
ODRÓŻNIANIE WODNICZKI I ROKITNICZKI W TERENIE – DODATKOWE WSKAZÓWKI
Przy odróżnianiu wodniczki od rokitniczki ważne jest zwrócenie uwagi na charakter środowiska w jakim się je spotyka. Mianowicie, wodniczka trzyma się miejsc…
więcej»