Charakterystyka powierzchni Żdżarka
– powierzchnia 62 ha
– małe różnice wysokości względnych
– melioracje: zasypane rowy odwadniające
– ciek: skanalizowany ciek prowadzący wodę w kierunku północnym
Mapa powierzchni Żdżarka
Powierzchnia zajmuje obszar 62 ha. W całości otoczona jest borem i borem mieszanym. Przez powierzchnię przepływa ciek uregulowany w formę kanału o ziemnych brzegach. Dochodzą do niego boczne rowy melioracyjne, część z nich ma zasypane ujścia, przez co zablokowane jest odprowadzanie wody z większości obszaru. Teren jest znacznie uwodniony, w okresie po roztopach obejmujące całość powierzchni – woda występowała w formie rozlewisk o powierzchni do kilkunastu arów, lub stagnująca pomiędzy kępami turzyc. Stan ten utrzymywał się na całości obszaru do wczesnej wiosny, po czym stopniowo poziom wody opadł. Ze względu na bardzo suche lata, poziom wody na powierzchni był jesienią bardzo niski. Powierzchnia pokryta była szuwarem turzycowym o strukturze kępiastej, w części północnej pozostałością zalanej brzeziny – uschnięte, butwiejące pnie drzew. W tej części występowało także rozległe trzcinowisko, niedostępne ze względu na wysoki poziom wody. W roku 2017 i w latach poprzednich powierzchnia nie była koszona. Jesienią 2018 r, ze względu na bardzo znaczne przesuszenie, większość powierzchni (poza częścią brzeziny) została wykoszona z użyciem ratraka, biomasa została zebrana niezwłocznie po koszeniu. Spowodowało to znaczną zmianę siedliska, wcześniej nie koszonego przez dość długi czas.
Żdżarka, fot. Monika Klimowicz
Powierzchnia jest jedną z najciekawszych w projekcie. Kilkadziesiąt hektarów otwartego torfowiska, otoczonego borem sosnowym stanowi miejsce przebywania, żerowania i gniazdowania wielu gatunków, nie tylko ptaków. Z tych zaś można tu obserwować zarówno gnieżdżące się łabędzie, nawołujące żurawie, tokujące kszyki i czajki, jak też wiele gatunków drapieżników. Pojawia się bielik, myszołów i srokosz. Nocą można usłyszeć puchacza i puszczyka. Część terenu jest niemal niedostępna ze względu na głęboką wodę i niepewne dno. Niemożliwe jest wejście na część pokrytą zatopioną brzeziną, niedostępne są także trzcinowiska.
Żdżarka, fot. Monika Klimowicz