Całkowita powierzchnia obiektu (ha) : 59,223 ha.
Powierzchnia objęta projektem (ha): 36,732 ha
Wspólnotowy status ochronny: OSO Kod NATURA 2000: PLС200001
Biebrzański Park Narodowy znajduje się w północno-wschodniej części Polski . Współrzędne
geograficzne obiektu to 53°12’49”N-53°44’45” N / 22°26’00” E-23°30’44” E, położony jest
102.5-135 m n.p.m.
Park założono w 1993. Biebrzański Park Narodowy chroni rozległe, niemal nienaruszone torfowiska
dolinne, charakteryzujące się unikalną różnorodnością siedlisk, zbiorowisk oraz gatunków roślin i
zwierząt. Biebrzański Park Narodowy jest największym z 23 parków narodowych Polski. Zajmuje teren
wielkości 59,223 ha, co stanowi niemal 1/5 (19%) całkowitej powierzchni parków narodowych w Polsce.
Rzeka Biebrza ma długość 156,5 km od źródła do ujścia. Wzdłuż całego swego biegu Biebrza tworzy
malownicze meandry. Obszar jej zlewni to 7,062 km2. Szerokość doliny Biebrzy waha się od 1,5 km do
23 km. Pokłady torfu mają od 1 do 6 metrów grubości. W południowej części doliny, na usytuowanych
wzdłuż rzeki terenach bagiennych o szerokości od 1 do 2 km, rzeka formuje liczne zakola.
Rzeka ma naturalne koryto z wieloma meandrami oraz porzuconymi zaporami w różnym stadium
zarastania. Dolina, w której występuje jedynie nieznaczny spadek terenu, zasilana jest również przez
wody gruntowe napływające z otaczających ją wyżyn, co uaktywnia procesy torfotwórcze na rozległym
terenie. W dolinie Biebrzy występuje kilka typów mokradeł. Dominują torfowiska, prócz nich występują
też bagna, lasy bagienne oraz rzeczne równie zalewowe.
W dolinie Biebrzy odnotowano 921 gatunków roślin naczyniowych i wiele gatunków mchów. Występuje
tu wiele rzadkich i chronionych gatunków zanikających w Polsce i Europie. Spośród rosnących w dolinie
Biebrzy roślin naczyniowych, 67 znajduje się pod ochroną prawną; 10 z nich wymienionych jest w
Polskiej Czerwonej Księdze Roślin, a 45 wciągnięto na Czerwoną listę roślin zagrożonych w Polsce.
Dolina Biebrzy zapewnia schronienie wielu różnorodnym dzikim gatunkom, zarówno osiadłym jak i
wędrownym. Przetrwanie wielu rzadkich i ginących gatunków w Polsce i Europie zależy od jej istnienia
Dotychczas zanotowano tu występowanie 275 gatunków ptaków ( w tym 180 gatunków lęgowych), 48
gatunków ssaków, 5 gatunków gadów, 12 gatunków płazów, 36 gatunków ryb, ponad 750 gatunków ciem
i motyli, 500 gatunków żuków, 450 gatunków pająków, 42 gatunki chruścików oraz 19 gatunków
pijawek. Dolina Biebrzy jest niezwykle istotna ze względu na liczbę i różnorodność żyjących tu ptaków.
Na długiej liście jej ptaków gniazdujących znajdują się tak rzadkie gatunki jak wodniczka, cietrzew,
bocian czarny, derkacz, dubelt, rybitwa białoskrzydła i wiele innych.
Ponadto dolina Biebrzy ma ogromne znaczenie jako żerowisko i miejsce wypoczynku dla ptaków
wędrownych, zwłaszcza w czasie wiosennych migracji. Biebrza wyróżnia się spośród pozostałych
polskich dolin rzecznych pod względem liczby ptaków wędrownych i różnorodności gatunków ptaków. W
1995r Biebrzański Park Narodowy został wpisany na listę RAMSAR. Biebrzańskie mokradła są także
ważnym europejskim siedliskiem lęgowym dla takich ptaków drapieżnych jak Aquila
clanga, Aquila pomarina, Cyrcus pygargus i Haliaeetus albicilla. Populacja łosi Alces alces w
dolinie Biebrzy liczy 588 osobników. Łoś przetrwał tu wojnę i dzięki temu, że został objęty ochroną,
gatunek ten rozprzestrzenił się na terenie niemal całego kraju.
Znaczenie obiektu przyrodniczego dla ochrony gatunków/siedlisk objętych programami
na szczeblu lokalnym, krajowym I europejskim (tam gdzie to możliwe podać dane dające
się opracować ilościowo)
Biebrzański Park Narodowy to największy teren lęgowy A.paludicola na obszarze Polski i Unii
Europejskiej, korzysta z niego 79 % krajowej, 70% europejskiej i 16,5 % globalnej populacji tego
gatunku.
Najistotniejszy dla projektu obszar aktywnego gospodarowania siedliskami (4 580 ha) leży w środku
terenu lęgowego A. paludicola w Biebrzańskim Parku Narodowym i zarazem w centrum Polski. W 2003
roku, podczas przeprowadzanego przez OTOP ogólnopolskiego liczenia A. paludicola na tym terenie
zaobserwowano 1515 śpiewających samców (44% polskiej i 9% światowej populacji).