Całkowita powierzchnia obiektu (ha) : 10,937ha
Powierzchnia objęta projektem (ha): 440.35 ha
Park Narodowy
Woliński Park Narodowy leży w północno-zachodniej części Polski. Park założono 3 marca 1960,
zajmował on powierzchnię 4,844ha. W 1996 teren parku rozszerzono do 10,937 ha. Precedensem na skalę kraju była decyzja o objęciu ochroną milowego pasa wód przybrzeżnych o powierzchni około 2,719 ha oraz 2000 ha morskich wód wewnętrznych (Zalew Szczeciński) przy ustanawianiu Wolińskiego Parku Narodowego, pierwszego polskiego parku morskiego. Dzięki włączeniu do parku terenów okresowo zalewanych terenów w delcie wstecznej Świny oraz obszarów podmokłych wzdłuż Zalewu
Szczecińskiego jako charakterystycznych dla tego rejonu wyspy siedlisk pierwotnych, znacznie
wzbogacono krajobraz parku oraz różnorodność występujących w nim gatunków roślin i zwierząt. Tereny wodne i błotne w delcie wstecznej Świny są uważane za schronienie dla ptaków o znaczeniu europejskim.
Delta jest jednym z ważniejszych naturalnych siedlisk ptaków w Polsce i została uznana za
Międzynarodową Ostoję Ptaków (IBA).
Faunę Parku reprezentuje wiele rzadkich gatunków. Odnotowano tu występowanie 40 gatunków ssaków.
Lasy są zamieszkiwane przez dziki, jelenie, lisy, wiewiórki oraz małe ssaki takie jak ryjówki, myszy,
nornice i łasice. Inne rzadkie zwierzęta to borsuki, gronostaje i szopy. Interesującą grupa są ssaki latające:
dotychczas na terenie parku zauważono 6 różnych gatunków nietoperzy. Woda i mokre tereny zapewniają
doskonałe warunki dla wydr, piżmoszczurów, rzęsorków, karczowników i innych. Występuje tu ponad
230 gatunków ptaków, z których większość zakłada gniazda w obrębie parku, a także 9 gatunków płazów i 68 gatunków ryb.
W parku występuje 900 roślin naczyniowych. Wśród nich, 62 gatunki znajdują się pod ochroną prawną, a 12 gatunków wymienionych jest w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin. Około 70 taksonów wymaga ochrony lokalnej. Pięć gatunków zaklasyfikowanych jest jako gatunki reliktowe, które przetrwały okresy zlodowaceń.
Projekt obejmuje teren czterech głównych wysp w delcie wstecznej Świny.
1. Koprzywskie Łęgi –całkowita powierzchnia wyspy: 51.21 ha.
2. Wydrza Kępa – całkowita powierzchnia wyspy: 66.19 ha.
3. Koński Smug – całkowita powierzchnia wyspy: 70.94 ha.
4. Warnie Kępy – całkowita powierzchnia wyspy :252.01 ha.
Obecnie dominujące zbiorowości roślinne na wyspach to szuwary, szczególnie szuwary trzcinowe
Phragmitetum communis. Zastąpiły one w znacznym stopniu poprzednie fitocenozy – łąki i pastwiska,
w tym łąki halofilne. Kępom Phragmitetum towarzyszą także inne formy roślinności bagiennej, które
jednak zajmują mniejszą powierzchnię i tworzą mniej zwartą pokrywę. Specyficzną cechą pokrywy
roślinnej w delcie wstecznej Świny i na wyspach jest stałe występowanie halofilnych i półhalofilnych
(Juncetum gerardii,Scirpetum maritimi, Soncho-Archangelicetum litoralis), jak również rzadkie
gatunki subatlantyckie, np. Myrica gale i Cladium mariscus, tworzące fitocenozę Cladietum marisci
Halofilne zbiorowiska łąk oraz pastwisk, ich zdegenerowane formy, a także w mniejszym stopniu łąki z
Molinia caerulea zachowały ślady dawnego wykorzystania. O ich rozmieszczeniu w przeszłości oraz o
stopniu regresji świadczy trawiasta forma szuwarów trzcinowych z Hierochloë odorata w centralnych
częściach wszystkich większych wysp delty oraz Drożkowe Łąki, gdzie nadal występuje znaczna ilość
interesujących gatunków.
Na terenach z najlepiej zachowanymi łąkami halofilnymi w północnej części delty, największą
bioróżnorodność oferują wyspy Koprzywskie Łęgi, Wydrza Kępa, Koński Smug, Warnie Kępy. Należy
aktywnie starać się o zachowanie istniejących fragmentów halofilnej roślinności i łąk. Utworzenie
pastwisk i koszenie tych terenów powstrzyma ekspansje trzciny i może zaowocować ich
rozprzestrzenieniem oraz wzbogaceniem ich fitocenoz.
Naturalne obszary delty Świny (Ostoja Ptaków) to szczególnie cenny biotop dla gatunku Acrocephalus
paludicola. Całkowity obszar delty Świny zajmuje 2860 hektarów i jest jednym z najważniejszych
siedlisk i terenów lęgowych dla Acrocephalus paludicola na Pomorzu. Od 1996, 1055 hektarów
terytorium delty Świny (20 wysp) włączonych jest do Wolińskiego Parku Narodowego. Obecnie
populacja Acrocephalus paludicola na czterech wyspach objętych projektem to 19 śpiewających
samców, od momentu rozpoczęcia regularnego monitoringu w 1997 odnotowano spadek z początkowej
liczby 83 samców.
Populacja Acrocephalus paludicola występująca na terenie Wolińskiego Parku Narodowego stanowi
niemal 20 % zagrożonej populacji zachodniopomorskiej, co czyni ją jednym z najważniejszych obszarów ochrony tego gatunku dla zachowania jego genetycznej różnorodności.